Ելած` օվկիանի անզուսպ ալիքներ,
Ծանըր հորձանքով զարկելով դեպ վեր,
Լեռնանում էին, գոռալով ահեղ,
Եվ մըրրիկն ուժգին շընչում էր այնտեղ անեզր ու անվերջ մեջ։
«Կանգնեցեք», գոչեց վըրձինը ձեռքին կախարդ ծերունին հուզված տարերքին.
Ու լուռ, հընազանդ հանճարի ձայնին,
Մութ ալիքները, փոթորկի ժամին,
Կըտավի վրա կանգնած են ահա։
Հովհաննես Թումանյան, «Այվազովսկու նկարի առջև»
Հայրենագետիկ-բնագետիկի բլոգ 